به نقل از «همشهری آنلاین»

تصاویری جالب از یک زوج جنگل نشین در گیلان | از کودکی با شکار ارتزاق می‌کردم | صدای اکثر حیوانات جنگلی را شنیده‌ و حتی آنها را از نزدیک دیده‌ام

تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۷۵۹۱۲۶

به گزارش همشهری آنلاین، ایستاده بودم جلوی پاسگاه محیط‌بانی آغوزی و منتظر شروع و گروه‌بندی محیط بانان برای سرشماری مرال‌ها بودم، مردی با موهای تا شانه مجعد و با چهره‌ای سینمایی که انگار همین حالا از دل شعله‌های آتش بیرون زده با چشمانی سرخ که سوسوی سبزی را پنهان کرده بود از موتور پیاده شد و با رییس اداره حیات وحش گیلان سلام و احوالپرسی کرد، کمی آن سوتر زنی بار علوفه را بر جثه باریک و زنانه‌اش می‌کشید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در آن خلوتی که تردد کم بود احساس کردم این زن و مرد به هم بی‌ربط نیستند. جلوتر رفتم و آقای علی‌نژاد رئیس حیات وحش اداره کل گفت: غلام جنگل‌نشین است و خانم پرتویی همسر اوست. هر چقدر نزدیک‌تر می‌شدم سوالی در ذهنم پررنگ‌تر می‌شد تا اینکه سکوت را شکستم.

می‌خواستم از مسئله شکار بپرسم چون شکار همواره در  جوامع محلی به عنوان یک سبک زندگی و شیوه معیشتی مطرح می‌شود اما در سال‌های اخیر به دلیل سودآوری و نگاه کاسب‌کارانه خطر در سیاه‌چاله انقراض افتادن برخی از گونه‌های حیات وحش، وضعیت را برای محیط زیست به مرز بحران رسانده‌ است. همیشه با دیدن شکارچی‌ها و یا جنگل‌نشین‌ها با این دو راهی مواجه می‌شوم که آیا شکارچی به صرف رفع نیاز دنبال شکار می‌رود، یا می‌رود که با آن تفریح کرده باشد و پُز شکار گونه‌های نادر را بدهد؟!

غلام سردابی، از جنگل‌نشینان جنگل‌های هیرکانی گیلان در شهرستان سیاهکل اظهار می‌کند: از سال ۶۳ در جنگل بودم و از طریق شکار ارتزاق می‌کردم، تا به امروز هم در جنگل زندگی می‌کنم.

وی در پاسخ به این سوال که «آیا حضور در جنگل شگفت‌انگیز است؟»، می‌گوید: زیستگاه ما جنگل است و از کودکی با جنگل و در بین درختان سر به فلک کشیده بزرگ شدم و بارها صداهای حیوانات جنگلی را شنیدم و حتی آنها را از نزدیک دیدم؛ ترسی از این محیط ندارم. در دوران مدرسه، چهار سال در لاهیجان درس خوانده‌ام و برای رفت و آمد سرویس داشتم، به جز شب‌های پنجشنبه که اصلا ماشین نبود و گروهی با بچه‌های هم سن و سال پیاده از مسیر جنگلی تا سیاهکل می‌آمدیم.

این جنگل‌نشین با بیان اینکه از سن هفت سالگی خانه ما در جنگل بود و زندگی با این محیط را یاد گرفته بودم، می‌گوید: پدر و برادر بزرگترم نیز شکارچیان ماهری بودند و من هم خیلی دوست داشتم بتوانم مثل آنها شکارچی زبردستی باشم.

سردابی به خاطره اولین شکار خود اشاره و اظهار می‌کند: اولین بار تفنگ شکار بر دوش، از خانه بیرون رفتم و دوست داشتم دست پر برگردم و اتفاقا سر راه یک حیوان مرده از تله به بیرون پرت شد و من به سمتش شلیک کردم؛ البته برای بار اول خوب بود که به هدف زدم‌.

وی می‌گوید: خوشحال و خندان لاشه حیوان را به خانه آوردم و پدرم که صدای شلیک را شنیده بود، به استقبالم آمد و پشت سرش برادر بزرگترم آمد. با دیدن لاشه، پدرم چیزی نگفت. شاید نمی‌خواست به رویم بیاورد که لاشه مرده را زدم و خجالت بکشم و غروری که از اولین شکار داشتم بشکند، ولی برادرم با دیدن لاشه بلافاصله گفت «اینکه قبلا مرده و شکار تازه نیست» و همانجا با خودم عهد بستم باید شکارچی ماهری شوم.

این جنگل‌نشین، با تاکید بر اینکه جنگل، میراث ارزشمندی است که از گذشتگان به ما رسیده و باید برای آیندگان حفظ کنیم، تصریح می‌کند: همیشه به اندازه نیاز خانواده و مجاز شکار کردم و هیچ‌گاه بی هدف و برای تفریح به شکار نرفتم.

در ادامه «نسرین پرتویی»، همسر آقای سردابی از فراز و فرودهای زندگی با یک‌ شکارچی می‌گوید و تاکید می‌کند: پدرم هم شکارچی بود اما نه به زبردستی غلام. اما وقتی به یک شکارچی برای زندگی مشترک بله گفتی یعنی به این سبک از زندگی باید عادت کنی.

وی با اشاره به اینکه پدر و خانواده خودش نیز جنگل‌نشین بودند، اظهار می‌کند: من هم از وقتی کودک بودم با پدرم در جنگل‌های هشتپر به شکار می‌رفتم و از همان موقع با این نحوه کسب درآمد و ارتزاق آشنا بودم.

این زن جنگل‌نشین، با تاکید بر اینکه از گذشته تا به امروز شکار را فقط به اندازه ارتزاق انجام می‌دهیم، تصریح می‌کند: در شکار به ویژه در فصل زاد و ولد، نباید حیوانات ماده را زد، زیرا آنها منبع زندگی و دلیل بقای نسل در طبیعت هستند؛ ضمن اینکه شکارچیان محلی اعتقاد دارند که این نوع شکار، برکت را از زندگی آن‌ها می‌برد و فقر می‌آورد. 

پرتویی که انگار دلِ خوشی از شکار ندارد ادامه می‌دهد: از گذشته اعتقاد بر این بود که شکار فقر می‌آورد و خوش‌یُمن نیست و آنهایی که برای گذران زندگی مجبور به این کار بودند، همیشه به اندازه نیاز از سفره طبیعت بهره می‌بردند و سعی می‌کردند تا خللی در چرخه زیستی حیوانات وارد نشود، زیرا زندگی جوامع محلی و امرار معاش و ارتزاق ما وابسته به زنده بودن محیط زیست است.

کد خبر 791183 منبع: ایسنا برچسب‌ها استان گیلان خبر مهم

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: استان گیلان خبر مهم جنگل نشین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۵۹۱۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پرنده هواتزین (Hoatzin) یا مرغ بدبو آمریکایی (+عکس)

پرنده هواتزین که به عنوان پرنده خزنده، مرغ بدبو، پرنده اسکنک و یا قرقاول کانجه هم شناخته می شود گونه ای از پرندگان استوایی است که در جنگل های ساحلی، باتلاق ها و صحرا های آمازون و حوضه های اورینوکو یافت می شود.

حال شاید برای شما هم جالب باشد که بدانید این پرندگان حوضه آمازون یک برگ خوار هستند که بوی کود گاوی تازه و یا یونجه خوشبو می دهند چرا که رژیم غذایی غیرمعمول دارند. این پرندگان 65 سانتی‌ متر قد و گردنی دراز و سری کوچک دارند.

به گزارش هپی پت، در میان پرندگان و حیوانات آمازون قدیمی‌ ترین گونهٔ پرنده‌ ای هستند که هنوز هم بر روی کره زمین زندگی می‌ کنند. جالب است که بدانید این پرندگان از اقوام دایناسور های پرنده هستند که در زمان دایناسور ها منقرض شده اند.

این موضوع را هم باید افزود که آن ها به ویژه در روز های اولیه زندگی خود نمی توانند به خوبی پرواز کنند. جوجه های آن ها نیز تا 60 الی 70 روز پس از تولد قادر به پرواز نیستند که این مدت زمان طولانی است و آن ها را در برابر شکارچیان آسیب پذیر می کند.

غذای اصلی هواتزین چیست؟

این پرندگان یکی از تنها پرندگان عمدتاً گیاه خوار در جهان هستند که به ندرت طعمه حشرات را می گیرند و بیشتر وقت خود را صرف چیدن و خوردن برگ های آبدار از گیاهان کنار دریاچه می کنند. این پرندگان قبل از قورت دادن برگ ها را می جوند.

نکته جالب در مورد این پرندگان، این است که دستگاه گوارشی آن ها همانند گاو ها است. هم چنین آن ها همانند گاو ها از باکتری ها برای کمک به هضم مواد گیاهی مصرفی خود استفاده می کنند.

زیستگاه این پرنده کجاست؟

این پرندگان که به اندازه مرغ هستند در باتلاق های آمریکای جنوبی عمدتاً در حوضه رودخانه های آمازون و اورینوکو زندگی می کنند. بهتر است که بدانید این پرندگان دارای دو چنگال بزرگ در هر طرف بال خود هستند که این ویژگی ها باعث شده است تا برخی از دانشمندان این گونه را با فسیل آرکئوپتریکس دوران دایناسور ها مرتبط کنند.

هواتزین چگونه از خود محافظت می کند؟

شاید برای شما هم جالب باشد که بدانید این پرندگان یک پنجه بزرگ در انتهای بال های خود دارند که از آن برای محافظت از خود استفاده می کنند.

طول عمر این پرندگان چقدر است؟

این پرندگان در طبیعت به طور میانگین حدود 14 الی 15 سال عمر می کنند. البته این موضوع را هم باید افزود که اگر در اسارت باشند و یا توسط انسان ها نگهداری شوند، می توانند تا 29 الی 30 سال هم زنده بمانند.

آیا هواتزین در حال انقراض هستند؟

این پرندگان در حال انقراض نیستند و از آن ها محافظت می شود. حال این موضوع را هم باید افزود که Hoatzin تنها گونه زنده از خانواده (Opisthocomidae) و تنها پرنده در راسته (Opisthocomiformes) است. این بدان معنی است که این پرندگان هیچ خویشاوند نزدیکی ندارند که منقرض نشده باشد. هم چنین سابقه فسیلی این خانواده نشان می دهد که آن ها به طور گسترده در سراسر جهان توزیع شده اند.

سوالات متداول هواتزین چیست؟

مرغ بدبو یا همان هواتزین (Hoatzin) پرنده‌ ای کاکل‌ دار بومی آمریکایی جنوبی است.

هواتزین در کجا زندگی می کنند؟

این پرندگان در باتلاق های آمریکای جنوبی، عمدتاً در حوضه رودخانه های اورینوکو و آمازون زندگی می کنند.

کانال عصر ایران در تلگرام